زلالِ چشمهایم را نگاهت تار می فهمد
واز باران احساسم فقط رگبار! می فهمد
خدایا!خسته ام از اینهمه تکرارِ بی حاصل
و این احساس بیهوده که: او این بار، می فهمد...
تمام خون خود را ریختم بر سینه ی دفتر...
حدیث رنگ و رویم را گچِ دیوار می فهمد!
دلِ دریایی ام قیمت ندارد، تو نمی دانی...
بهایش را فقط یک خبره یِ بازار! می فهمد
شکسته زیرِ پاهایت دلم... اما نفهمیدی...
کسی که مانده زیرِ ریزشِ آوار، می فهمد!
تمامِ حرفهایم را برایِ آسمان گفتم...
چه حسِ دلپذیری: یک نفر انگار، می فهمد!
سکوتِ من به معنای رضایت نیست! می فهمی؟
نه!...این را بیگناهِ خسته از انکار، می فهمد!
تو روزی درک خواهی کرد...من ماهِ شبت بودم...
و شبهای تو، ظلمت را تاسف بار، می فهمد...
نگاهم می کنی... اما نمی فهمی چه می گویم...
دلت وقتی به قتلم می کند اقرار، می فهمد!
و روزی این دلِ سنگِ تو معنای سکوتم را...
به خوبی لابه لایِ "دفترِ اشعار..." می فهمد...